Jong talent, 2009, Hogeschool van de Kunsten Utrecht -

Statement-
Mijn video's gaan over de onmogelijkheid van de mens om helemaal in het nu te leven. We schieten steeds heen en weer tussen toekomst en verleden. Daardoor is het moeilijk om contact te houden met het moment, met jezelf en de wereld om je heen. Er ontstaat een frictie tussen het moment, het verleden en de toekomst. Tussen zijn en niet zijn. In mijn werk zoek ik die uitersten op. Soms geef ik ze beide tegelijk weer, soms ieder apart. Ik probeer die twee uitersten, dat eeuwige conflict tussen zijn en niet zijn, met elkaar te verenigen. Ik zoek naar beelden die “heel” zijn. Kleine gebeurtenissen die van voorbijgaande aard zijn. Soms zet ik die gebeurtenissen in scène, soms vind ik ze in mijn omgeving. Door ze te filmen en er bijvoorbeeld een loop van te maken, geef ik ze een soort eeuwigheid. Het moment is dan niet meer van voorbijgaande aard en transformeert tot iets anders, iets abstracts, een staat van zijn. Natuurlijk heeft mijn werk niet echt de eeuwigheid. Als de projector uit gaat is het werk weg. Ook dat wordt een metafoor van de onmacht en onmogelijkheid om het nu vast te houden. Momenten kun je nooit helemaal conserveren

-Fragment uit het juryrapport van de Jan van Zumbrinkprijs. Jury bestaat uit Floor van Keulen, Antje van Graevenitz en Harry Peters.-

Voor Jolijn de Wolf spelen in eerste instantie de fundamenten van de videokunst een belangrijke en beslissende rol, zodat deze zogenaamd als personages meewerken aan de beeldvorming van haar werken: licht, processen, ruimte en het feit dat de oppervlakte tweedimensionaal is. Dit resulteert in haar hoofdonderwerp: het verschijnen en verdwijnen. Daarbij presenteert ze geen onderzoek, maar geestige acts in de vorm van absurde handelingen met een haast extentialistische ondertoon.