Jong Talent 2009, ArteZ Arnhem

Ik regisseer groepen mensen die geen ervaring met acteren hebben, zoals
een dorpsfanfare, trainers van politiehonden of Afrikaanse taxichauffeurs.
Door met deze mensen intensief te repeteren ontstaat er een
samenwerking waarin elkaars grenzen en mogelijkheden worden afgetast. Ik
wil de schoonheid vinden in het leven van andere mensen en die lenen
voor voor het creëren van mijn eigen werk en leven.

Mijn podium is dus niet voorbehouden aan acteurs, maar behoort aan alle
mensen.
Alles is geacteerd en niets is geacteerd. Slecht acteren bestaat niet;
niemand kan een kapper spelen zoals een kapper dat doet, een stel acteurs in fanfarepakken zullen nooit de aanwezigheid uitstralen van een
echte fanfare, maar aan de andere kant zal niemand acteren zoals acteurs
dat doen. Daarom werk ik ook regelmatig samen met professionele acteurs en dansers.

Als mensen worden samen gebracht, gaan machtsverhoudingen een
belangrijke rol spelen: de verhoudingen binnen de groep, maar ook de
verhouding tussen groep en regisseur. Dit brengt spanningen met zich mee
die potentieel dramatisch interessant zijn.

Alle middelen zijn geoorloofd om te komen tot iets dat kunst mag heten.
Maar de kunst kan nooit haar bestaansrecht ontlenen aan de middelen die
gebruikt zijn. Interdisciplinariteit is geen doel op zich, maar een
vanzelfsprekende vergroting van het palet van de kunstenaar. Licht,
ritme, kleur, geluid, vorm dienen allen hetzelfde doel: het realiseren
van een creatie die betekenisvol is voor haar publiek en tegelijkertijd
belangeloos.

Mijn werk is absurd omdat het leven absurd is. In Amerika leeft een
Koreaan die door zijn ouders Press Lee is genoemd (naar Elvis). In een
Kroatische dorpje staat een stenen standbeeld van Bruce Lee. In Afrika
ben ik een Arsenal-man. Het absurde verklaart de condities en axioma's
waaruit waarneming wordt begrepen ongeldig. Het absurde is niet
verklaarbaar, het is onreduceerbaar tot iets anders dan zichzelf.

De mens wordt aangevallen door wilde honden, tegen de grond geschopt
door zijn eigen bandleden, krijgt hallucinaties in nachtclubs, rijdt voort op
motoren in een race die geen einde heeft en identificeert zich met
andere culturen. De mens voert rituelen uit die hij zelf bedenkt en die
niemand begrijpt.