Een verlangen naar De Verte ligt aan de basis van de serie schilderijen 'Saudade'. Dit Portugese woord wordt wel vertaald met weemoed en heimwee, maar heeft ook veel verwantschap met het Duitse 'Fernweh'.
De werken uit de serie 'Saudade' benadrukken de letterlijke grens tussen het hier en elders, tussen binnen en buiten, tussen verleden en toekomst. Zij tonen een blik op de weg vanachter een beregende autoruit. De waterdruppels dansen over het raam of slaan te pletter tegen de zijkant, weggevaagd door de ruitenwissers. De film van water op het anders onzichtbare glas vertekent het uitzicht gedeeltelijk.
De sfeer in de schilderijen melancholiek. De drang om achter te laten gaat noodzakelijk ook gepaard gaat met verlies en afscheid. De druppels zijn als tranen, maar in die tranen probeer ik de troostende en hoopvolle tederheid te leggen die eveneens bij het vertrek hoort. De beregende ruit kan gelezen worden als het vergankelijke en ambivalente heden, als subtiele scheidslijn tussen verleden en toekomst. Hoe hard de auto de horizon ook tegemoet rijdt, deze blijft ver weg. De autoruit die de wereld waarop het verlangen zich projecteert toegankelijk maakt, sluit tegelijk buiten. Evenzo blijft de vertroebelende filter van water altijd tussen het hier en daar instaan.
Het verlangen dat ik probeer te benoemen, richt zich op iets onbereikbaars. Als een herinnering of een dagdroom die met de werkelijkheid niet overeenkomt.
