Intermezzo van het licht 2
Even overleggen?
Heb je een vraag of wil je vrijblijvend advies?Of bel ons direct op 020-675 85 04
- kunstenaar:
- Denise Bouritius
- techniek:
- schilderijen
- grootte (b x h):
- 75 cm x 115 cm
- materiaal:
- gemengde materialen
- ondergrond:
- doek (katoen)
- uitvoering:
- zonder lijst
- beschikbaarheid:
- uitleen en verkoop
- verkoopprijs:
- € 1350
- huurprijs:
- € 30
Het is erg druk op straat. Mensen lopen in een rap tempo langs mijn heen. Mijn tempo sluit niet aan bij de bewegende massa op straat. Even probeer ik mee te gaan, maar ik heb het al opgegeven. Ik staar naar de grond en probeer een herhaling te ontdekken in de tegels van de stoep, die verfraaid zijn door platgetrapte stukken kauwgom. Ik probeer een weg te vinden , zodat ik niet de kauwgom raak, net zoals ik in mijn hoofd een weg probeer te vinden om rust in de chaos te krijgen om alles zo goed mogelijk te organiseren. Ik moet ervoor zorgen dat ik niet weer in zijn leugens trap. Ik probeer los te komen van hem, maar dat lijkt onmogelijk te zijn. Ons kind groeit in mijn buik. En ik moet ervoor zorgen dat die kleine meid niet ook vast komt te zitten in zijn leugens en gebruik. Shit, ik trap in een stuk lollie-poproze kauwgom. Het wordt steeds drukker om me heen. Het geluid zorgt ervoor dat ik mezelf verlies, in het overheersende lawaai. Ik verdwijn en alles om me heen lijkt sneller te gaan, net als of ik niet hier ben en alsof zij mij niet kunnen zien. Opeens ben ik verplicht om op te kijken, want de stoep, die houdt op. Rondkijkend als een schuw stokstaartaapje neem ik alles in me op. Ik probeer de blikken te ontwijken. Opnieuw waag ik een poging om zo onopvallend mogelijk op te gaan in de menigte, iets dat wederom geen succes lijkt te zijn. Ik sluit niet aan. Ondanks dat het zo druk is voel ik me alleen. Iedereen is in zijn eigen gedachten verzonken, in zijn eigen leven. Het zijn allemaal energieën waarvan ieder probeert zijn eigen hoofd boven water te houden. Pfff... wat is de weg nog lang en leeg. Alles is grijs en koud, zelfs de schreeuwerige sjaal van die mevrouw op de fiets lijkt kleurloos te zijn. Vanuit de schaduw kijk ik naar de horizon. Het licht dat vanachter het achterste gebouw schijnt, doet letterlijk alles verdwijnen wat er niet toe doet. Alleen het hoognodige zie je nog. Alles vervaagt en wordt neutraal. Langzaam probeer ik weer op te gaan in het alledaags leven met mijn gedachten bij het licht. Wat het licht doet, integreert mij enorm. Het felle licht zorgt ervoor dat alles verdwijnt wat er niet toe doet. Zo zou ik het leven ook kunnen zien, opdat ik dan rust krijg en hierdoor de juiste keuzes kan maken voor mij en Layla, en ook kan zorgen voor lichtpuntjes in mijn leven. Want het kan soms zo donker zijn….