Jong talent 2005,Willem de Kooning Academie

ARTIST STATEMENT:


Ik schilder mijn angst voor het grote onbekende gevaar, het gegeven dat als alles goed gaat, er wel iets vreselijks MOET gebeuren.

Zo maakte ik in het 3e jaar collages van mij en mijn vriendin, waarbij onze lichamen bestonden uit fotokopieën van oorlogen, mismaakte kinderen en lichamelijk verval. Dit was eigenlijk nog heel onpersoonlijk, en ik zocht een manier om het meer persoonlijk te maken. Zo kwam ik op het idee om familiefoto’s te gebruiken en van mooie foto’s iets lelijks te maken, om het gevoel weer te geven, zoals eerder gezegd, dat als alles goed gaat (een gezonde dochter,een goede relatie, een huis, auto) dat er wel iets vreselijk mis moet gaan.

Dat gevoel van kwetsbaarheid is versterkt door de geboorte van mijn dochter. Ik vertaalde dit door bijvoorbeeld foto’s van dochter te gebruiken, en deze te ‘verminken’in mijn schilderijen. Na een paar van dit soort schilderijen gemaakt te hebben, wilde ik het concept gaan verleggen. Waar ik eerder het gevaar aanwezig liet zijn in het beeld zelf, laat ik deze nu buiten beeld; de kijker brengt het nu zelf in het beeld. Om het gevaar te suggereren gebruik ik foto’s die op zich onschuldig zijn, maar door de blik van de toeschouwer heel snel hun onschuld kunnen verliezen, een foto van een aan een lolly likkend kind kan zo omslaan in kinderporno.

De reden waarom ik schilder is omdat het voor mij de meest directe discipline is. Ik zou bijvoorbeeld ook kunnen fotograferen, maar dat is mij allemaal te netjes, en ik heb het gevoel dat de camera 60 procent van het werk voor je doet. Bij schilderen moet je het allemaal zelf doen; het opspannen, prepareren, schetsen, en nadenken over kleurgebruik. Eerst maakte ik kleine schetsjes van mijn onderwerp om te kijken welke kleuren het beste waren, welke uitsnede het beste zou zijn. Ik ben hier toch maar vanaf gestapt omdat ik die spontaniteit die ik in mijn schetsen had meteen wilde vertalen op het doek.

Ik werk op groot formaat omdat ik dan het gevoel heb dat ik oog in oog sta met mijn onderwerp, je kunt jezelf ook veel meer verliezen in het schilderij, en ook is de impact voor de toeschouwer groter: mensen kunnen er niet omheen. Vaak schilder ik zwart-wit en kleur door elkaar heen(waarbij zwart-wit het fotografische benadrukt)omdat wat ik schilder met herinneringen en gebeurtenissen uit het verleden te maken heeft, en deze projecteer ik in het heden.

Schilders die ik interessant vind zijn (onder andere) Sigmar Polke, die een spontaniteit bezit waar ik jaloers op ben, en Eric Fischl die in de schilderijen over zijn vroegere thuissituatie heel subtiel het gevoel geeft dat er iets niet klopt in dat gezin. Mijn streven is om dat spontane, en het bedachte, subtiele in evenwicht te krijgen in mijn schilderijen.
Ik sluit niet uit dat ik ooit andere media in mijn werk zal gebruiken, maar tot nu toe vraagt mijn werk er mijns inziens nog niet om.




BEOORDELING EINDEXAMEN:

Rob studeert af met een serie schilderijen. Hij laat hierin zien, dat hij een schilder "Pur Sang" is.Aan het eind van het 3e jaar heeft Rob kleur in zijn werk gebracht.Hiervoor maakte hij collages van tientallen grote fotokopieen die werden overgeschilderd in grijzen en zwarten,waarin hij een wereld liet zien van oorlogen en lichaamlijk verval. Vervolgens begon hij foto's van familiepotretten te gebruiken voor schilderkunstige experimenten. Een zoektocht die had kunnen resulteren in fundamenteel schilderen. Rob is echter altijd een verhalenverteller gebleven, die beelden gebruikt uit zijn directe omgeving,maar daarbij de toeschouwer bij voortduring op het verkeerde been zet been zet. Van de voorstelling gaat een onderhuidse dreiging uit, eeen onrustbarende trilling, die voor de toeschouwer niet direct is thuis te brengen. Achter de geschilderde wereld ligt een ander universum,een mentaal domein, dat de kijker aangrijpt, bij de keel pakt en niet loslaat.