Willem de Kooning 2001

Sabi van Hemert maakt beelden die associaties oproepen met mensen en dieren. Vaak zijn ze op het eerste gezicht humorvol en/of vertederend en lijken daardoor zeer toegankelijk. Maar ze hebben vooral iets in zich dat hetgeen je er in denkt te zien, en het gevoel dat het je geeft, weer ontkent en vervolgens weer bevestigt. Omdat niet direct duidelijk is wat je ziet ontstaat er een meer complexe relatie tussen toeschouwer en beeld. “Ik begin met het vormen van een beeld uit bijvoorbeeld kunststof of klei, geleid door gedachten, associaties en emoties. Wat zie ik in de vorm, wat voor een gevoel geeft het mij, wat zeg ik hiermee? En wil ik dat dan ook maken? Het ontstane beeld geef ik een ‘huid’ van een ander materiaal. In tegenstelling tot de spontaniteit bij het begin van het werkproces, ga ik hier heel gestructureerd te werk. Wekenlang knip, plak of prik ik met zelf opgelegde regels als: ‘alle vormen in een zelfde ritme’ of ‘alle lijnen laten doorlopen’. Om zo beelden te krijgen die tegengestelde emoties oproepen, met een vervreemdend, sensueel, stoer en kwetsbaar karakter.”