2009:
De installatie 'Walking Sticks' is karakteristiek voor de wijze waarop de uit Oostenrijk afkomstige Katrin Maurer (1975) met beeldende kunst omgaat. Zoals ook haar opleiding aantoont, is zij niet in één bepaalde discipline geïnteresseerd, maar in de vele mogelijkheden die kunst biedt. Van 1993-1996 studeerde Maurer grafiek aan de Kunstschule in Wenen om in 1996 naar Engeland te vertrekken waar zij gedurende drie jaar de opleiding keramiek en glas volgde. Van 1999-2003 studeerde zij glasvormgeving aan de Amsterdamse Gerrit Rietveld Academie, waaraan zij 2008 -2010 was verbonden als docent. Beeldende kunst heeft voor Maurer, die ook gedichten schrijft, alles met communicatie en taal te maken. Vaak ook is haar werk een commentaar op gebeurtenissen die de geschiedenis van de westerse samenleving hebben beïnvloed, waarbij vooral haar betrokkenheid op het leefmilieu opvalt.
Taal speelt ook een rol in werken zoals 'Solala & Bibabo' dat Maurer in 2011 realiseerde. Het werk bestaat uit in de vorm gesmolten elementen die associaties oproepen met laboratoriumglas maar even zo goed met de beeldtaal van Keith Haring .
In een interview stelt zij dat je op de glasafdeling van de Gerrit Rietveld Academie leerde om met minimale middelen creatief te zijn. In het onderwijs stond de conceptuele en experimentele benadering van het glas voorop. Deze karakteristiek is ook van toepassing op het werk van Maurer, die op intelligente wijze haar werk van vele betekenislagen voorziet.
(Titus Eliens, conservator, Gemeentemuseum, Den Haag 2009)

november 2006:
De verschillende vormen van communicatie zijn mijn drijfveer; taal, woorden en de manier hoe mensen zonder woorden onderling communiceren.
Ik vergaar hieruit informatie. Dit zijn de bouwstenen, die dienen om mijn belangstelling voor sociale situaties van vroeger en nu te vermengen met mijn eigen ervaringen;
bijvoorbeeld wat hebben vrouwen in de loop van de tijd voor de maatschapij betekend; wat is en wat was de plaats van het individu, en op welke manier staat deze binnen of buiten de maatschapij?
Werken met transparant glas is voor mij alsof ik met een materie werk die niet echt aanwezig is. Een bijna onzichtbare substantie, die potentieel gevaar in zich draagt.
Je kunt je eraan snijden, je kunt je eraan branden. Hieruit vloeit voort dat voor mij het glas een sterke symbolische metafoor voor de onzichtbare gevaren en de verborgen bedreigingen in ons leven wordt.
De transparante materie ondersteunt mijn streven om op ongeziene en onbekende aspekten van ons geheugen te reflekteeren.
Gekleurd glas kan totaal andere associaties opwekken. Zo lijken de geblazen kralen van een uitvergroot telraam „Aba-chaos k1-03“ door hun kleuren op bonbons.
Door de hieraan gekoppelde teksten ontstaat er een tegenstrijdige situatie. Het object nodigt de kijker uit tot aanraken, echter het object is door zijn breekbaarheid onaanraakbaar.
In recente projecten maakte ik letters uit een denkbeeldig DNA-alfabet ( “Wandstaben”, 2005 en “Talking Sticks”, 2003). Het zijn kettingen/strukturen van heldere glaselementen.
Door hun tactiliteit nodigen ze de kijker uit tot het vastpakken, en aan elkaar doorgeven, en tot praten, terwijl ze aan de muur op losse letters of een geschreven woord lijken.
In 2006 ontstond "Das Spektakel" een hangende spiraal, bestaand uit 17 gegraveerde glasobjecten, die de transparante dragers van informatie werden.
De voorstellingen op de objecten bevatten de belevenissen van vrouwen in de medische zorg door de geschiedenis heen.
Door het zachtjes bewegen van de objecten, wordt de kijker met steeds veranderende verhalen geconfronteerd.
k.m.

juni 2003:
I am working with language and the medium glass.
My words allow the objects to tell stories.
The objects are connected, creating metaphors of communication networks.
I want to represent the idea that these networks are characteristic of living systems, biologically, individually and socially.
I want to invite people to take personal journeys with my words like touching the planets of an unknown own universe.