Tim Breukers (1985)

Jong Talent 2007, Academie Beeldende Vorming Fontys Hogeschool voor de Kunsten Tilburg



Het verval, de teloorgang van alles wat de mens voortbrengt, gefragmentariseerd in kleine, porseleinen sculpturen brengt de Haagse kunstenaar Tim Breukers (1985) dit niets ontziend scenario van de definitieve verdwijning eigenzinnig, en niet van enige relativering ontbloot, in beeld.
Waar sommige kunstenaars zich richten op de verbeelding van het paradijs, confronteert Tim Breukers ons met een wereld in staat van ontbinding. Een wereld die zich alleen nog aan ons toont in de vorm van overblijfselen. Half vergane bouwwerken, een onttakeld scheepswrak, een tot fossiel verworden auto vormen onder andere decorstukken van catastrofale ‘landschapjes’ waaruit de mens voorgoed is verdwenen.
De tegengestelde relatie tussen het verbeelde afbraakproces en de verfijnde, zorgvuldige wijze waarop de minuscule sculpturen zijn opgebouwd, maakt de intentie van Tim Breukers in één oogopslag duidelijk: waar de bruikbaarheid van de dingen verdwijnt kan de kunst verschijnen.
Ondanks de zwaar beladen thematiek weet Tim Breukers in zijn werk een luchtige toets te raken en maakt hij in dit verband ook speelse verwijzingen naar zijn eigen positie als kunstenaar. Eén van zijn keramische ‘maquetten’ toont onder meer een overgroeid vliegtuigwrak. In de buurt van het wrak bevindt zich een half vervallen lattenconstructie waarop in stakerige letters de woorden ARTISTS PLAYGROUND zijn aangebracht. Met deze tekstuele toevoeging lijkt Breukers ons duidelijk te willen maken dat zijn thematische voorkeur voor het drama van verval ook weer niet al te ernstig hoeft te worden opgevat.

Tim Breukers is een jonge kunstenaar die al vroeg in zijn artistieke ontwikkeling heeft laten zien een klassiek onderwerp op een eigentijdse wijze te kunnen benaderen en vorm te geven. Zijn beeldende inventiviteit gecombineerd met een uitzonderlijke materiaalbeheersing maken hem tot een veelbelovend talent van de jongste generatie Nederlandse kunstenaars.

Felix Villanueva

Hoofd postacademiale opleiding DNA
van de Vrije Academie Den Haag

-

In de laatste anderhalf jaar heb ik me geconcentreerd op het maken van kleine beeldjes uit porselein die elk een eigen wereld voorstellen (in de zin van representeren). Deze werelden zien er allemaal uit als een soort ‘eilandjes’ waar van alles heeft plaatsgevonden – een natuurramp, een oorlog, wat dan ook, hier is volop ruimte voor associaties, het werk geeft alleen een richting aan.
Deze beeldjes lijken in zekere zin momenten uit een misschien verdwenen beschaving (die wel eens de onze zou kunnen blijken te zijn). Auto’s, de kennelijk gestrande romp van een vliegtuig, een caravan en andere parafernalia van onze tijd, lijken al fossiel geworden en vermengen zich met middeleeuws aandoende versterkingen, muren, torens en andere moeilijk definieerbare (resten van) bouwsels en voorwerpen.
Belangrijk is ook de schaal van het werk: de kijker staat als het ware ver weg (hoe verder je je van iets af bevindt, hoe kleiner het lijkt), wat naar twee kanten toe kan werken – de nietigheid van het menselijk leven wordt in het werk getoond maar men kan die ook vanuit het werk op zichzelf betrekken en op de huidige stand van zaken in de cultuur.
De voorstellingen zijn allegorisch, er is als het ware sprake van twee werelden, die van het werk en de ‘echte’ wereld waarin de beschouwer zich bevindt; daartussen kaatsen betekenissen heen en weer.
Ook tussen de verschillende voorwerpen etc. bestaan vaak schaalverschillen – een roos is bijvoorbeeld duizenden malen groter (en staat daardoor in een zowel letterlijk als overdrachtelijk totaal andere verhouding tot de vliegtuigromp waar hij min of meer tegenaan ligt) dan in de ‘echte’ wereld ooit mogelijk zou zijn. En in het werk z.t. (27x59x26) liggen een gigantische hamer en fototoestel op een ‘gemetselde’ architectuurruïne: ook hier is de betekenis dubbelzinnig of tweeledig: was het oude bouwsel al vervallen voordat de hamer er aan te pas kwam, is hij bezweken onder het enorme gewicht ervan is de schade misschien zelfs bewust toegebracht? Dat weten we niet, het is allemaal mogelijk – en in ieder geval wordt het vastgelegd door het fototoestel dat immers een instrument van observatie is, zoals de kunstenaar van wie hij misschien een verlengstuk is, of een metafoor, waarbij die kunstenaar (de ‘maker’ die ook kan vernietigen) weer symbool zou kunnen zijn voor ‘de mens’ – tegelijkertijd almachtig en onmachtig in zijn zelfgemaakte schepping.

--

The decay and the decline of all that man creates, fragmentised in small porcelain sculptures – that is what artist Tim Breukers (1985) from the Hague shows us in this ruthless scenario of definitive disappearance in an idiosyncratic way, and not without relativisation.
Whereas some artists strive to imagine paradise, Tim Breukers confronts us with a world in a state of decay. A world which we can only observe through its remains. Partially collapsed buildings, a dismantled shipwreck, or a fossilised car form the set pieces of catastrophic ‘landscapes’ from which man has forever disappeared.
The opposite relation between the process of decay that is shown and the refined, careful way in which the sculptures have been made instantly demonstrates Tim Breukers's intentions: where the original use of things disappears, art appears.
In spite of the heavy themes, Tim Breukers's work has a light-hearted tone, which is also seen in his playful references to his positions as an artist. One of his ceramic ‘maquettes’ contains, among other things, an overgrown aeroplane wreck. Near the wreck is a partially collapsed beam construction on which the words ARTISTS PLAYGROUND have been placed in stake-like letters. With this textual addition, Breukers seems to tell us that his thematic preference for the drama of decay should not be taken too seriously.

Tim Breukers is a young artist who has demonstrated the ability to approach and give shape to a classic subject in a contemporary manner early on in his artistic development. His expressive inventiveness, combined with an exceptional mastery of the material, makes him a promising talent in the youngest generation of Dutch artists.

Felix Villanueva

Head of postgraduate education DNA
of the Vrije Academie Den Haag

-

In the past eighteen months, I have focused on making small porcelain statues, each representing their own world. These worlds all resemble little ‘islands’ on which all sorts of things have taken place – a natural disaster, a war, or whatever; there is plenty of space for associations, the work merely points in one direction.
These statues, to an extent, look like moments from a forgotten civilisation (which might well turn out to be ours). Cars, a stranded aeroplane hull, a caravan, and other paraphernalia of our time look like they have already become fossilised, and mix with medieval-looking fortifications, walls, towers and other (remains of) buildings and objects that are difficult to identify.
The scale of the work is of importance: the viewer is far removed, so to speak (things appear smaller the farther you are removed from them), which works in two directions – it shows the minuteness of human life, but viewers can also relate it to themselves and to current events in our culture.
The images are to be taken allegorically, they show two worlds, that of the work, and the ‘real’ world in which the viewer is situated; meanings resonate between them.
Scale anomalies also exist between the various objects – a rose may be magnified a thousand times (giving it both literally and figuratively a completely different relation to the aeroplane hull it is posed against) in relation to what may be possible in the ‘real’ world. In the untitled work 27x59x26, a giant hammer and a camera lie on a ‘brick’ architectural ruin: here too, the meaning is dual: had the old building already deteriorated before the hammer arrived, did it collapse under its huge mass, or has the damage been inflicted intentionally? We do not know, everything could be possible – at any rate, it is captured by the camera which is, after all, an instrument of observation, like the artist of whom it might be an extension, or a metaphor, in which that artist (the ‘creator’ that can also destroy) could symbolise ‘man’ – both omnipotent and impotent in his own creation.

  1. z.t.
  2. T
  3. z.t.
  4. Art Is Playground
  5. z.t.
  6. Voorstel San Marco Plein
  7. NZX
  8. z.t.
  9. z.t.
  10. Globe
  11. A
  12. A, schildkant
  13. Hoop
  14. Hoop, spiegel kant

Curriculum vitae Tim Breukers

Naam:
Tim Breukers
Geboren:
1985, Breda
Opleiding
periode type institution richting diploma
2003 - 2007 lerarenopleiding Academie voor Beeldende Vorming, Tilburg autonoom driedimensionaal ja
2007 - 2009 vervolgopleiding De Nieuwe Academie autonoom n.v.t.
Exposities
periode naam plaats solo/group omschrijving
2010 'Art Amsterdam' RAI, Amsterdam groeps
2010 'Niets Persoonlijks' NS16, Tilburg groeps
2009 'Handpicked!' Locuslux Gallery, Brussel groeps
2009 ‘DNA’ Quartair, Den Haag groeps eindpresentatie postacademiale opleiding
2008 'Tim Breukers & Gerard Leonard van den Eerenbeemt Galerie Poonberg, Rotterdam duo
2008 ‘All Tomorrows Partys’ Museum Het Peters Huis, Gennep groeps
2008 ‘Rendez Vous’ Apollo Arthotel, Brugge groeps
2007 ‘Dutch Triangle’ Nikki Diana Marquardt, Parijs groeps
2007 ‘Thun-le-Paradis' von Gunten, Thun, Zwitserland groeps
2007 ‘Art-olive jong talent '07’ Westergasfabriek, Amsterdam groeps
2007 ‘nominatie JLJTTP’ Argument, Tilburg solo
2007 ‘Gezichtsbedrog’ Overslag, Eindhoven groeps n.a.v. masterclass Jan van den Dobbelsteen
Prijzen en subsidies
periode type omschrijving
23/05/2007 prijs Jaques de leeuw jong top talent prijs, uitvoerende richting
Vertegenwoordiging
periode naam plaats type
07-2009 tot op heden Locuslux Gallery Brussel, Belgie galerie