Anton Heyboer

Sabang 1924. Wie kent niet Anton Heyboer, de spraakmakende kunstenaar. Gek verklaard, levend als zonderling zonder contact met de wereld om zich heen. Levend in een eigen kosmos, voorzien van niet meer dan alleen de elementaire levensbehoeften voor hem en zijn gezin. De spot drijvend met het elitaire kunstcircuit, maar hoog aangeschreven bij de toonaangevende musea waar ook ter wereld.
Constant op zoek naar de uitdaging in zijn werk, welke hij vindt in de eindeloze herhaling van gebeurtenissen uit zijn verleden, werk wat wordt beheerst door beeltenissen van wulpse vrouwen met overdreven rondingen, zijn boot (de YM 348) waar hij in 1951 enige tijd op heeft gewoond, of figuren uit de bijbel vermengd met beeltenissen welke niet zouden misstaan in prehistorische grot-tekeningen. Al deze inspiratie gebruikt Anton Heyboer om in de verschillende disciplines te produceren. Beroemd zijn zijn etsen, maar ook zijn krijttekeningen en verf op papier en linnen zijn gekoesterde schatten in menige collectie.
"Ik wil niet bij de kunstenaars horen. Zij maken kunst, maar ze leven geen kunst. Ze hebben nog een eigen leven en maken kunst, en dat is waardoor ik eigenlijk niets met dat soort mensen te maken heb. Mijn leven is kunst en ik maak geen kunst. In dat leven raak ik dingen aan en die zijn dan ook kunst. Omdat mijn leven kunst is, is dat ook met mijn vrouwen, de vrouwen met wie ik leef. Met een vrouw leven, dat is geen kunst. Dat is een normaalheid, dat hoort bij de burgerlijkheid. Dat hoort creatief gezien bij het dood zijn".
Eigenlijk ben je zelf het slachtoffer geworden van de schoonheid die je ontketend hebt. Maar omdat het zo'n schoonheid is, die je ontketend hebt, is dat een goed lijden.

Dat lijden is leven: Anton Heyboer.