kris hartman

jong talent 2007, KABK Den Haag

In mijn werk wordt er een spel met de werkelijkheid gespeeld door opzettelijke vervreemding. Door deze ' werkelijkheid' in een andere context te plaatsen, uit zijn verband te rukken- o.a. door licht- en kleurgebruik, lichaamstaal en omgeving- wordt spanning gecreëerd. Het vertrouwde wordt afstandelijk. De kijker wordt op een ander spoor gezet, gaat vragen stellen maar krijgt geen pasklaar antwoord. Door het ontbreken van dit antwoord ontstaat het ' magische', je kunt er geen vinger op leggen. De toeschouwer wordt op zijn eigen fantasie aangewezen en zo geprikkeld tot eigen interpretatie, voornamelijk omdat de grens zo subtiel is en meer suggesties worden gegeven dan een volledig verhaal. Iets wat in eerste instantie niet te zien is krijgt betekenis. Het magische resulteert in het unheimliche; de grens tussen werkelijkheid en fantasie vervaagt, er ontstaat niet zozeer spanning omdat het vreemd en onbekend is, maar op een bepaalde manier juist bekend is, alleen zo uit z'n context is gehaald dat het niet meer als vertrouwd herkenbaar is, maar eerder als verontrustend, dreigend.

Dit alles resulteert in stille, schilderachtige beelden waarbij emotie en ratio worden aangesproken; de kijker wordt zich bewust van zijn voyeurisme doordat hij volledig buiten de gesloten cirkel valt die zich alleen op de foto afspeelt. 

  1. untitled2, serie 'familiar'
  2. untitled3, serie 'familiar'
  3. untitled4, serie 'familiar'
  4. untitled5, serie 'familiar'